04.02.2011
Witaj Kolumbio!
Rano o 2.30 przez San Cristobal wyruszam do Kolumbii, niestety zamówiona wczoraj taksówka nie pojawiła się …Nie wszystko w Wenezueli jest takie piękne, czas nagli ruszam piechotą na poszukiwanie środka transportu, na szczęście trafiam na dworzec na czas. Po sześciu godzinach docieram do przygranicznego miasteczka, prywatnym samochodem jednego z naganiaczy przekraczam granice do miejscowości Cucuta skąd mam samolot do Neivy miejscowości oddalonej zaledwie 4 godziny od słynnych wykopalisk w San Agustin.
Kolumbia kojarzy się z produkcją i przemytem kokainy, porwaniami dla okupu, zorganizowaną przestępczością , tak rozpowszechnianymi w hollywoodzkich filmach, wiem że są to stereotypy i nie jest tak niebezpiecznie a rzeczywistość zweryfikuje podróż. Już po przekroczeniu kolumbijskiej granicy widać odmienny styl, poziom życia mieszkańców. Podczas przesiadki w Bogocie, na lotnisku wrażenie robi niezwykła uroda, klasa kolumbijskich kobiet, mam nadzieję, że żona nie jest świadoma urody tej społeczności… Zmęczony około północy docieram do miejsca docelowego na południu Kolumbii.
05.02.2011 San Agustin
W San Agustin dokonano jednego z najważniejszych odkryć archeologicznych w Ameryce Południowej. Przed ponad tysiącem lat zamieszkiwała ten region tajemnicza cywilizacja, która pozostawiła po sobie kilkaset kamiennych rzeźb oraz grobowce. Do dziś istnieje niewiele informacji o tej kulturze, najprawdopodobniej jej szczytowy okres przypada na VI-XIV w n.e a początki na tysiąc lat wcześniej. .Jak tajemniczo żyła, tak w tajemnicy zniknęła jeszcze przed wkroczeniem Hiszpanów na kontynent. Prawdopodobnie podzieliła los wielu innych cywilizacji i została wchłonięta przez Inków. Ten region stanowi najbardziej wysunięty na północ punkt inkaskiego imperium.
Wczesnym rankiem wykupuję przewodnika, który obwozi po oddalonych o kilkanaście kilometrów od siebie parkach archeologicznych. Przejazd daje możliwość poznania lokalnych wiosek, pól uprawnych, przydrożnych domów. Droga wiedzie przez gąszcza trzciny cukrowej, przeplatanej z plantacjami kawy, wkoło chodzą luzem pasące się konie, widoki te dają wrażenie nieograniczonej wolności. Wykopaliska obejmują katakumby w których chowani byli wodzowie plemion, rzeźby przypominają ludzi, ich różne zawody szamana, króla, muzyka, matkę rodzącą dziecko, lekarza, czy zwykłych żołnierzy. W motywach rzeźb dominują również zwierzęta, węże, krokodyle i ptaki głównie orzeł będący symbolem odwagi, siły i podporządkowania. Po południu zwiedzam miasteczko posiadające odmienny klimat od spotkanych dotychczas. Tu życie biegnie niczym w meksykańskich filmach. W niedzielę tętni życiem, wokoło przyjeżdżają farmerzy ubrani w szerokie kapelusze w zaprzęgniętych bryczkach. Przy głównej ulicy rozstawiona alejka pucybutów nie narzekających na brak pracy. Wszyscy robią zakupy, w pobliżu odbywa się festyn motocyklowy gromadzący szerokie rzesze młodzieży. W niedzielne popołudnie udaję się do poleconej przez przewodnika restauracji Don Richard, ruch jak w ulu, trudno o wolne miejsce, lokalni mieszkańcy całymi rodzinami przyjeżdżają na niedzielny obiad, zamawiam tradycyjne kolumbijskie danie Bandeja Paisa kawałek wieprzowego mięsa z grilla, czerwonej grillowej kiełbasy z ryżem przykryte sadzonym jajkiem, jedzenie jest wyśmienite, wzrokiem pożeram wszystkie potrawy okolicznych stolików jednak miejsca już brakło w żołądku.
Na peryferiach Kolumbii pojawiły się pierwsze problemy z porozumieniem się z lokalną ludnością. Gdy chodziło o bardziej szczegółowe sprawy, hiszpański okazałby się przydatny. W San Agustin doświadczyłem też pierwszych nieporozumień. Dogadana zapłata za wycieczkę konną po kolejnych parkach archeologicznych okazała się zapłatą jedynie z przewodnika udzielającego informacji o wykopaliskach. Na szczęście wyegzekwowałem zwrot gotówki. Drugi absurd, czekając na autobus do Popayan dowiaduję się że nie przyjedzie bo niebyło chętnych, muszę jechać 28 km do pobliskiego Pitalito w celu uzyskania połączenia…
07.02.2011
Noc i kolejny dzień mijają w autobusie. Przy granicy z Ekwadorem w pobliżu miejscowości Ipiales znajduje się słynne Sanktuarium w Las Lajas. Jest to miejsce objawienia Matki Boskiej na kilkudziesięciometrowej skale, gdzie powstało wbudowane sanktuarium. Pięknie położone w olbrzymim wąwozie, gdzie płynie potok i w bocznej ścianie tryska wodospad przyciąga grona wiernych z Kolumbii i Ekwadoru. Późnym wieczorem docieram do stolicy Quito.
8.02.2011 Quito
Czuję wewnętrzne rozbicie, zbyt szybko dni upłynęły i na Ekwador pozostał mi niecały tydzień muszę wybierać albo Wyspy Galapagos, gdzie tak krótki czas jest niewspółmierny do poniesionych kosztów albo część Ekwadoru, decyduję się na to drugie. Zwiedzam stare kolonialne miasto, Największe wrażenie robi barokowa katedra La Compania de Jezus. Budowane nie bagatela przez 163 lata całość pokryta jest toną złota, ściany , ołtarze błyszczą od przepychu. Widok robi piorunujące wrażenie.
09.02.2011
Kolejny dzień to wizyta w pobliskim Mital del Mundo Mieście Świata gdzie przebiega równik. W pobliskim muzeum na linii 0,00 doświadczam kilku wyjątkowych eksperymentów. Można postawić jajko na główce od gwoździa, jedną ręką podnieść człowieka, sprawdzić jak woda w zlewie spływa bez wirowania natomiast po obu stronach równika wiruje w zależności od półkuli w prawą lub lewą stronę. Ciekawe doświadczenie pokazujące jak wielki jest potencjał kuli ziemskiej. Dalej jadę do wioski Pulalhua, która osadzona jest w kraterze wulkanu. Ludzie żyją tam niczym w wielkim gospodarstwie ekologicznym korzystając z krystalicznych zasobów wody, czy energii odnawialnej.
10.02.2011
Wczesnym rankiem jadę do Latagungi gdzie w pobliskiej wiosce Sqilasili odbywa się czwartkowy targ. Już w autobusie wsiada kila osób ubranych w kolorowe jaskrawe poncha lekko szpiczaste kapelusze z pawim piórem w ciemnych spódnicach i granatowych grubych podkolankach, kobiety wiozą odzież i koguty na sprzedaż. Miejsce to daje możliwość poznania ludności ich wyjątkowych strojów. Następnie wraz z dwójką poznanych Włochów wynajętą taksówką jedziemy nad jezioro Quilotoa. Oryginalność jeziora polega na fakcie, iż znajduje się ono w kraterze wulkanu. Pięknie położone z zielono- lazurową wodą stanowi oazę spokoju zupełnie odizolowane od świata.
11.02.2011
Wyruszam ze zorganizowaną wycieczką na do Parku Narodowego Cotopaxi by przywitać się ze słynnym wulkanem. Droga biegnie słynną Aleją Wulkanów gdzie usytułowana jest autostrada Panamericana wiodąca z USA przez niemalże cały kolejny kontynent. Dokoła wyrastają kilkutysięczne masywy wulkanów pokryte żywozieloną roślinnością. Wszystkich wulkanów w Ekwadorze jest 75 w tym 8 aktywnych do których zalicza się ten najsłynniejszy Cotopaxi, wybucha raz na 100 lat, ostatnio w 1904 roku więc lada moment możemy spodziewać się kolejnej erupcji. Wydobywająca się lawa i pył stanowią idealny nawóz dla upraw, dlatego też w dolinach sadzone są najbardziej wymagające plantacje. Po kilku godzinach szlaku wiodącego przez pastwiska dziko pasących się koni docieramy na wys 4800m do obozu. Pogoda nas nie rozpieszcza, większość czasu jest mglisto i pada deszcz, takie są góry i należy je respektować. Zdobycie szczytu w trudnych zimowych warunkach wymaga kolejnego dnia i specjalistycznego sprzętu, nie jestem na to przygotowany i satysfakcjonują mnie zdobyte widoki. Czarne połacie wulkanicznego żwiru przebijają gdzieniegdzie pod warstwą śniegu, jak odmienny to krajobraz od wenezuelskich andów… Powrót na rowerach z ze stromego szlaku dostarcza potężną dawkę adrenaliny…
12.02.2011 Otovalo miasto tkaczy
Noc minęła tak szybko, jakby jej nie było, obudziłem się o 6 rano, cały połamany, chyba nie było miejsca które by mnie nie bolało. Zastanawiałem się skąd te złe samopoczucie czy dopadła mnie choroba po wczorajszym przemoczeniu się, czy ciało boli po wysiłku. Czuję się rozpalony, cały się trzęsę, muszę wziąć się w garść, wypijam na siłę śmierdzący rum kupiony w wiosce w Wenezueli, może mnie rozgrzeje. Jeszcze na domiar złego buty doszczętnie mokre jedyne spodnie również, nakładam trzy pary skarpetek, spodnie suszę na sobie. W końcu wypadałoby odwiedzić chyba najsłynniejszy sobotni targ w Ekwadorze. I tak miejskim autobusem jadę na północny dworzec autobusowy, skąd mam dalszy transport do Otovalo. Po półtorej godzinie jazdy docieram do celu. Cały region słynie z produkcji tkanin i skór, a wyroby są eksportowany do coraz to dalszych zakątków świata. Miasto pięknie się prezentuje pełno kolorowych domów, ceglanych kościołów. Jednak to targ robi największe wrażenie. Rozpościera się wśród dziesiątków prostopadłych ulic wszędzie widnieją stragany z wyrobami z bawełny, pamiątkami, torbami czy obrazami, istnieje też część spożywcza gdzie pełno jest różnorodnych owoców, przypraw, mięs i warzyw. Na stoiskach kulinarnych próbuję regionalnych potraw, zupy pełnej ziemniaków i podrobów, przyprawionej świeżą cebulą , pietruszką i pomidorami Na drugie danie serwuję pieczone na grillu jelita, które niestety nie przypadają mi do gustu. Wszelkie podroby przygotowywane na różne sposoby są tradycyjnymi potrawami w mniejszych miastach Ekwadoru. Najbardziej zachwycają lokalne stroje ludności. Kobiety ubrane, ku memu zaskoczeniu odmienne od tych widzianych na południu Ekwadoru w białych haftowanych bluzkach przyozdobione dużą ilością złotych korali. Zewsząd mimo XXI wieku widać silne przywiązanie do tradycji, dla niektórych może wydać się to archaiczne dla mnie to jest piękne!
Po kupieniu kilku lokalnych przypraw i pamiątek ruszam na południe do miejscowości Riobamba Kupując bilet czuję że odebrało mi głos. W autobusie czuję jak mocno narasta mi ból gardła i gorączka, paracetamol widocznie przestał działać. Teraz wiem, że dopadła mnie choroba i to już nie przelewki .Biorę antybiotyk z podręcznej apteczki, mam nadzieję że pomoże gdyż czuję się fatalnie. W takich chwilach nawet podróże przestają cieszyć, człowiek chciałby być we własnym mieszkaniu w gronie najbliższej rodziny… Życiem żądzą koleje losu nigdzie nie jest sielankowo mam nadzieję, że pokonam chorobę i dalej będę realizował cel podróży.
13.02.2011
W Riobambie we środy ,piątki i niedziele odjeżdża już tylko turystyczny pociąg kolei transandyjskiej. Przed wieloma laty był to jedyny środek lokomocji przez Andy skrócający podróż z 9 dni mułami i to tylko przez połowę roku do zaledwie 2 dni. Niestety w wyniku silnych powodzi w latach 80 –tych tory zostały uszkodzone i naprawiony został jedynie najbardziej spektakularny odcinek zwany Nosem Diabła.
Trzynasty mimo że nie jestem przesądny nie okazuje się szczęśliwym dniem. Dowiaduję się przypadkiem, iż linia Riobamba - Aluasi jest od roku nieczynna funkcjonuje tylko odcinek Alausi – Nos Diabła, jednak bilety, których jest ograniczony limit można nabyć na stacji kolejowej. Wstaję dygoczący się jak galareta o 5.30 czekam jak głupi ponad pół godziny pod bramą dworca by w końcu dowiedzieć się że w niedzielę dworzec jest nieczynny, mój przyjazd do Riobamby okazał się bezużyteczny. Rannym autobusem jadę do Aluasi razem z dość liczną grupką podstarzałych Niemców. Trafiam o 9.30 na dworzec i dostępny jest bilet dopiero na 3 po południu Niemcy mają rezerwację przez internet na wcześniejszą godzinę, no tak oni wiedzą, Lonley Planet tej „drobnej” informacji nie podaje… Idę do hostelu by choć kilka godzin wygrzać się w łóżku, leżąc coś mnie tknęło czy ja czasami 14-go nie mam lotu z Papayan w Kolumbii do Bogoty? Sprawdzam a jakże! Cały czas byłem przekonany, że lot jest we wtorek więc miałbym luźne dwa dni na powrót do Kolumbii. W tym momencie cały plan legł w gruzach, Zwracam bilet kolejowy, nie było mi dane tym razem przetestować kolej transandyjską i pokorny próbuję wrócić. Rozpoczął się prawdziwy wyścig z czasem. Jak pokonać 19 godzin nieprzerwanej jazdy w 24 godziny z minimum czterema przesiadkami, najgorsze jest to że nie mam pewności czy granica jest otwarta całą dobę czy dopiero od 8, niestety od granicy przez Kolumbię jeszcze 8 godzin jazdy a samolot mam o 15…Poprzedniego dna nałożyłem bluzkę na lewą stronę, przeszła mi wtedy myśl czy aby nic się nie odwróci? Nie wiem czy to samospełniająca się przepowiednia, ironia losu na opozycyjny stosunek do przesądów? Zbyt długo moja podróż była wręcz idylliczna więc czas powrócić do racjonalnej równowagi. Pytanie tylko czy zdążę na samolot…?
W pośpiech żegnam się z Ekwadorem, krajem wulkanów gór i dolin oraz niespotykanych dotąd tradycyjnych ubiorów Ekwadorczyków. Kraj jakże odmiennym od Kolumbii czy Wenezueli piękny na swój sposób i pełen życzliwych ludzi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz